29 Eylül 2010 Çarşamba

hayatta mevcut olan iyi şeylerin yeterli gelmemesi durumu..

Bugunlerde heyecanla beklediğim bir hadise var..hala oluyorum ya sanki ben doguruyorum. minicik bir yaratik katiliyor an itibariyle ailemize ve ben onunla ilk tanisacagim günü iple çekiyorum..ben halalarımı pek sevmedım ama ben kendımı ona cok sevdiricem..

Ne garip ki bu müthiş doğa üstü var olus olayının yanında aynı gunlere rastlayan kendı varlıgımın yok sayıldığının hissiyatlarını taşıyorum...aile muthiş bir sey ama ben arkadaşlığı da bir o kadar değerli buluyorum..her zaman kriterlerim vardı hayatıma gıren ınsanlarla ilgili..zor içeri aldım ama aldığım zaman hep sonsuz fedakarca sevdiim 1 elın parmagını gecmeyen arkadaaslarımı..ama gun gelir bu kişiler eger seni yok sayarak içlerini rahatlatıyorsa sorumluluklarından kurtuluyorsa.. yapması gerekeni yapmamanın verdiği ağırlığı hafifletiyorlarsa.. hele ki bir insana yaptığı kötülükleri yok sayıyo ise aslında kendi vicdanını yok sayıyo demektir...bu tur zayıf karakterli insanların her zaman bir bahanesi vardır ama. şöyle olmasaydı böyle olurdu ama öyle olduğu için bunu yapmam gerekti...kimse mücadele etmeyi beceremedim ya da götüm yemedi demez..bunu yapmam gerekiyordu cunku bu senden daha değerliydi diye haykıramaz ama sonucta nolur yok sayanlar mutlu bir şekilde yaşamaya devam ederler genelde...

Neyseki su hayatta insanı kendinden iyi tanıyan yakın arkadaşları var..bu yuzden olaylar karsısında Önce bir duraksadım kötü hissetmemin nedeni ne olursa olsun duraksadım üzüldüm sonra daha kötü hissettim sonu ağlamaya kadar gitti bu döngünün...sonucta en iyisini yaptım başımı yavaşça yastığa koyup yattım ertesi gun onları YOK SAYDIM...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder